Po Ołomuńcu jezdzą tramwaje, nawet po dość wąskich ulicach Starego Miasta. A co najciekawsze, tą ulicą poprowadzono linię tramwajową dopiero po owjnie, a nie za cesarza Franciszka Józefa.
Wnętrze kościoła farnego, który jest zlepkiem gotyku i baroku przyozdabiają piekne organy:
Jak juz wspomniałem - PIĘKNE organy.
Tu się znów wplątał tramwaj w mieście:
A to juz gotyczko-renesansowo-barokowy ratusz.
pod który nie mozna podjechać samochodem, ale mozna rowerem:
który wyziera z kazdej przerwy między budynkami niemal, jak u nas PKiN.
Urocza kamieniczka:
Wchodzimy na wiezę kościoła (chyba) Dominikanów:
Zastanawialiśmy się, czy te dzwony dzwonią równiez, gdy turyści są na górze - tak, dzwonią.
Panorama z wiezy kościelnej - widać ratusz i kościół farny (ten z pięknymi organami).
No, ale schodzimy z wiezy i wchodzimy do kościoła. Zalewa nas złoto,
i przepych.
WTEM! Ratusz!
Zasadniczo ołomuniecki barok dzieli się na barok niebiesko-biały i na czerowno-zółty.
Jeśli komuś wciąz za mało ociekającego złotem baroku, to voila! wchodzimy do kościoła "w typie św. Krzyz" (ten z poprzedniego postu)
Co ciekawe, ten kościół nie słuzy jako świątynia juz od czasów napoleońskich, zaanektowany wpierw przez wojsko, potem przez jakieś urzędy, a ma się całkiem nieźle - nie tak, jak "byłe" kościoły w byłym ZSRR.
Złoty make-up na ambonie zaraz chyba spłynie.
Koniec częsci drugiej, czytał Hrabia_Piotr.
